Welzo-interview met Andreas Verleysen
Andreas Verleysen is huisarts in Aalst, heeft – om in de medische terminologie te blijven – ook een politieke microbe (ongetwijfeld van thuis uit meegekregen, vader was ooit schepen, senator en gedeputeerde), neemt het op voor zwakkere weggebruikers, is een bezige bij én staat helemaal achter het doel en de werken van Steunpunt Welzijn vzw. Waar mij mee de oprichter van was in 1996. Wat gaat de tijd snel
Andreas, wat heeft je doen besluiten om stichtend lid en bestuurder van Steunpunt Welzijn te zijn?
Ik was pas begonnen aan mijn eerste gemeentelijk mandaat als OCMW- raadslid in april 1995. Een sociaal initiatief dat de nadruk legde op mensen opwaarderen en leren op eigen kracht volwaardig deel te nemen aan het maatschappelijk leven was me op het lijf geschreven. Ik ben in deze mentaliteit thuis opgevoed en met Peter Dauwe en stichtend voorzitter Benny Boeykens had ik al een (lange) vriendschap. Bovendien vind ik nog altijd dat een politiek mandaat waarmaken ook betekent dat je voeling houdt met wat er maatschappelijk leeft.
Zowel professioneel als engagementen in je buurt en maatschappelijk kom je in aanraking met werkingsluiken van Steunpunt Welzijn. Wat vind je typisch, bijzonder aan Steunpunt Welzijn?
Het onophoudelijk detecteren van gaten in het welzijnsbeleid én er innovatieve antwoorden op ontwikkelen: ongelooflijk straf parcours en palmares! Denk bv. aan schulden op school , groene zorg, kansenpas: stuk voor stuk hier uitgebroed en nu op landelijk vlak blijvers. De huidige projecten tonen door hun duurzaamheid dat ze én een leemte invullen én leefbaar gerund worden.
Jammer dat de laatste jaren de lokale appreciatie – in de centen – naar een dieptepunt is gezakt. En toch knopen we telkens weer de eindjes aan elkaar: faut le faire!
Wat betekent ‘welzijn’ eigenlijk? Hoe zie jij dat?
Een gezonde geest in een gezond lichaam, gesteund door een sociaal netwerk: familie, vrienden, verenigingsleven, collega’s op het werk... Met andere woorden: meetellen en menswaardig kunnen leven en deelnemen aan het volle leven.
Omdat teveel mensen dat moeten missen van bij de geboorte of na een tegenslag, ziekte of misstap, is werken aan kansen om er bovenop te komen essentieel in onze prestatie-maatschappij.
Zijn er zorgnoden die je bijzonder ter harte gaan en waar je de aandacht wil op vestigen?
Dakloosheid is één van de ergste noodsituaties: je bestaat niet meer, komt voor niets in aanmerking want geen adres, slapen in een kartonnendoos of op een bank,... Moeten bedelen met de kop in de grond om een gasboete te vermijden (‘voor agressief bedelen’ !!!). En er zijn zoveel opvangplaatsen te weinig en vaak enkel maar een bed voor de nacht en overdag weer de straat op...
Zoals de ‘stop de armoede’ actie dit jaar nog maar eens heeft aangeklaagd: een schrijnend gebrek aan betaalbare energiezuinige en gezonde (huur)woningen... Aalst deed al een paar honderd wooneenheden van de hand, de sociale bouwmaatschappijen krijgen de groeiende wachtlijsten niet onder controle, de private koopmarkt onbetaalbaar.
Ik was dan ook fier dat Steunpunt Welzijn hieraan actieve steun heeft geboden.
Wat is het belang van vrijwilligerswerk? En van sociale economie?
Deze en soortgelijke initiatieven zouden niet zonder de belangeloze inzet velen kunnen groeien, bloeien en overleven. De overheid kan en moet ook niet voor alles zelf zorgen. Wat niet wegneemt dat ze hiervoor een financiële verantwoordelijkheid heeft – en waarvoor ze ook rekenschap voor de aangewende middelen mag vragen.
De sociale economie toont vaak nieuwe manieren om noden in te vullen. Bovendien is de non profit dé plaats waar mensen een eerste opstap voor terugkeer naar de werkvloer krijgen, waar mensen een tweede, derde kans krijgen. Bovendien waren ze vaak voorlopers in het duurzaam ondernemen en circulaire economie.
Steunpunt Welzijn wil ‘mensen sterker maken’. Wat zou je antwoorden aan wie dat allemaal niet nodig vindt?
Elke mens heeft dezelfde mensenrechten. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het niet: wordt maar eens geboren in een oorlogsgebied, in generatiearmoede, met een handicap. Omdat wij iedereen als gelijkwaardig zien, moet aan iedereen kansen tot ontplooiing worden gegeven, zo vaak als nodig voor die unieke persoon.